คืออัปสราหลงฟ้ากายตาพญาเผิ่น
เข้าใจว่าโลกเป็นเดิ่นหย่างเซิ่นจนหลงส่าว
ผลาผู้ข้าดั่งดินถืกกลิ่นดาว จนว่าลืมคราว
เจ้ามาจากแคว้นแดนใดหรือเหี่ยลงมาแต่ฟ้า
ฟังลาวได้บ่หนาหรือต้องใช้ภาษาสวรรค์
คงมีอุบัติพิเศษเป็นเหตุเฮ็ดให้พ้อกัน
มาปรากฏกายต่อหน้าฉับพลัน
งามจนบ่อยากหันตาหนี
คืออัปสราหลงฟ้ากายตาพญาเผิ่น
เข้าใจว่าโลกเป็นเดิ่นหย่างเซิ่นจนหลงส่าว
ผลาผู้ข้าดั่งดินถืกกลิ่นดาว
จนว่าลืมคราวความหลังครั้งเก่า
เข้าใจว่าโลกเป็นเดิ่นหย่างเซิ่นจนหลงส่าว
ผลาผู้ข้าดั่งดินถืกกลิ่นดาว
จนว่าลืมคราวความหลังครั้งเก่า
ชาติแต่กี้หล่ะแมนเอาหยังทานวัด
จังงามจนย้อยหยาดหยาด
แสนอัศจรรย์ใจเจ้า
ล่ะจักแมนบุญอันดั๋ยจังได้ไกล้หรือไผจ่อง
เจ้าจังล่องมาให้ยืนทาบเคียงเงา
คือถืกมนต์ต้องให้หลงไหลมัวเมา
ผิดบ่ถ้าฮักเจ้า หรือต้องเอาไปคืนฟ้าเผิ่น
เข้าใจว่าโลกเป็นเดิ่นหย่างเซิ่นจนหลงส่าว
ผลาผู้ข้าดั่งดินถืกกลิ่นดาว
จนว่าลืมคราวความหลังครั้งเก่า
ชาติแต่กี้หล่ะแมนเอาหยังทานวัด
จังงามจนย้อยหยาดหยาด
แสนอัศจรรย์ใจเจ้า
ล่ะจักแมนบุญอันดั๋ยจังได้ไกล้หรือไผจ่อง
เจ้าจังล่องมาให้ยืนทาบเคียงเงา
คือถืกมนต์ต้องให้หลงไหลมัวเมา
ผิดบ่ถ้าฮักเจ้า หรือต้องเอาไปคืนฟ้าเผิ่น
เข้าใจว่าโลกเป็นเดิ่นหย่างเซิ่นจนหลงส่าว
ผลาผู้ข้าดั่งดินถืกกลิ่นดาว
จนว่าลืมคราวความหลังครั้งเก่า
ชาติแต่กี้หล่ะแมนเอาหยังทานวัด
จังงามจนย้อยหยาดหยาด
แสนอัศจรรย์ใจเจ้า
ล่ะจักแมนบุญอันดั๋ยจังได้ไกล้หรือไผจ่อง
เจ้าจังล่องมาให้ยืนทาบเคียงเงา
คือถืกมนต์ต้องให้หลงไหลมัวเมา
ผิดบ่ถ้าฮักเจ้า หรือต้องเอาไปคืนฟ้าเผิ่น